In 1993, 23 jaar jong, kreeg ik ernstige problemen met mijn gezondheid.
Werken kon niet meer en vier jaar later belande ik definitief in de rolstoel.
Ondanks alle tegenslag bleef ik niet bij de pakken zitten en gaf mijn leven een nieuwe wending.
Een verhaal vol veerkracht...
In het begin ontkende ik mijn ziekte, ik dacht dat het allemaal wel zou overgaan...tot ik besefte dat het nooit meer zou beteren, op dat moment spatte al mijn dromen uiteen en zag ik de toekomst somber tegemoet...
Als verpleegkundige besefte ik dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou worden als voorheen en dat er maar één weg was...de weg vooruit.
Ik was aan de andere kant van het bed terecht gekomen, de slechte kant.
Ik besefte heel snel dat ik niet mocht blijven treuren om wat ik allemaal verloren was en dat ik moest terugvechten.
Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, je kijkt immers aan tegen een enorme berg problemen, onzekerheden en twijfels.
Bovendien merk je dat sommige vrienden wegblijven, relaties vervagen en je staat vaak helemaal alleen.
Door het ziek zijn heb ik geleerd een onderscheid te maken in wat echt belangrijk is.
Ik heb ook geleerd dat je als zieke sterk moet zijn en dat , om je zelf te beschermen, je zeer assertief moet durven zijn, want anders loopt men zo over je heen.
Doorheen de jaren heb ik vooral geleerd om mezelf te waarderen en graag te zien zoals ik ben, mijn nieuwe" ik" een plaatsje te geven...
Het is vaak makkelijker om op te geven dan te vechten maar ik ben blij dat ik leef...
Door je te focussen op wat je nog wel kan en alternatieven te zoeken voor vele dingen die niet meer of zeer moeizaam gaan leer je met vallen en opstaan het leven lief te hebben naar eigen mogelijkheden.
Positief denken en praten is niet genoeg...je moet het ZIJN...
Gelukkig zijn hebben we voor een groot stuk zelf in handen en af en toe, eigen grenzen verleggen kan je weer een stuk vooruit helpen.
Elke dag probeer ik te genieten van de kleine dingen die op me afkomen, ik ben blij met de vrienden die ik op mijn weg ben tegengekomen, blij voor de mensen die net al ik zelf, mij hebben leren waarderen met mijn beperkingen...
Want mijn beperkte mobiliteit, pijn en ongemak houden mij niet tegen om voor de volle 100 % te leven...
Dat is de "veerkracht" die mij drijft...
Nancy
Werken kon niet meer en vier jaar later belande ik definitief in de rolstoel.
Ondanks alle tegenslag bleef ik niet bij de pakken zitten en gaf mijn leven een nieuwe wending.
Een verhaal vol veerkracht...
In het begin ontkende ik mijn ziekte, ik dacht dat het allemaal wel zou overgaan...tot ik besefte dat het nooit meer zou beteren, op dat moment spatte al mijn dromen uiteen en zag ik de toekomst somber tegemoet...
Als verpleegkundige besefte ik dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou worden als voorheen en dat er maar één weg was...de weg vooruit.
Ik was aan de andere kant van het bed terecht gekomen, de slechte kant.
Ik besefte heel snel dat ik niet mocht blijven treuren om wat ik allemaal verloren was en dat ik moest terugvechten.
Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, je kijkt immers aan tegen een enorme berg problemen, onzekerheden en twijfels.
Bovendien merk je dat sommige vrienden wegblijven, relaties vervagen en je staat vaak helemaal alleen.
Door het ziek zijn heb ik geleerd een onderscheid te maken in wat echt belangrijk is.
Ik heb ook geleerd dat je als zieke sterk moet zijn en dat , om je zelf te beschermen, je zeer assertief moet durven zijn, want anders loopt men zo over je heen.
Doorheen de jaren heb ik vooral geleerd om mezelf te waarderen en graag te zien zoals ik ben, mijn nieuwe" ik" een plaatsje te geven...
Het is vaak makkelijker om op te geven dan te vechten maar ik ben blij dat ik leef...
Door je te focussen op wat je nog wel kan en alternatieven te zoeken voor vele dingen die niet meer of zeer moeizaam gaan leer je met vallen en opstaan het leven lief te hebben naar eigen mogelijkheden.
Positief denken en praten is niet genoeg...je moet het ZIJN...
Gelukkig zijn hebben we voor een groot stuk zelf in handen en af en toe, eigen grenzen verleggen kan je weer een stuk vooruit helpen.
Elke dag probeer ik te genieten van de kleine dingen die op me afkomen, ik ben blij met de vrienden die ik op mijn weg ben tegengekomen, blij voor de mensen die net al ik zelf, mij hebben leren waarderen met mijn beperkingen...
Want mijn beperkte mobiliteit, pijn en ongemak houden mij niet tegen om voor de volle 100 % te leven...
Dat is de "veerkracht" die mij drijft...
Nancy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten