What doesn't kill you makes you stronger...

Van de ene dag op de andere kan je leven een bocht van 90° maken...plots wordt je leven anders dan je het had gedroomd, gehoopt, verwacht...
19 jaar geleden maakte mijn leven deze bocht, net 23 jaar jong kreeg ik ernstige problemen met mijn gezondheid.
15 jaar geleden was mijn ziekte levensbedreigend geworden en moest ik een beenamputatie ondergaan, die samen met mijn wilskracht mijn leven heeft gered, die mij een nieuw leven heeft gegeven...

In het begin ontkende ik mijn ziekte, ik dacht dat het allemaal wel zou overgaan en waar je niet aan denkt, wat er niet is...daar hoef je geen rekening mee te houden.
Tot ik besefte dat het nooit meer zou beteren, dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn.
Op dat moment spatte al mijn dromen uiteen en zag ik de toekomst somber tegemoet, en je vraagt je af waarom, waarom ik!!!
Het doet wat met een mens, als je plots te kampen krijgt met het feit dat je leven nooit meer hetzelfde zal worden.
Je kan op zo'n moment ten onder gaan of terugvechten...

Ook voor mij was dit een zware beproeving, een gevecht, een uitdaging...de enige weg was vooruit en dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, je kijkt immers op tegen een hoge berg problemen, onzekerheden, twijfels.
Gelukkig heb ik hoop, moed, kracht en doorzettingsvermogen gevonden, mijn leven heeft dan wel een nieuwe dimensie gekregen toch heeft het mij gesterkt en veel positieve dingen bijgebracht.
En al lijkt het voor velen onder jullie een zware last om te dragen, ik geef eerlijk toe ook voor mij is niet elke dag even makkelijk maar ik ben blij dat ik leef ondanks mijn beperkingen, pijn en ongemak...
Elke dag moet ik blijven knokken maar toch zit er ergens diep in mij de kracht die me telkens weer nieuwe moed geeft om door te gaan.
Het leven is niet altijd fair maar toch kan je er maar beter iets moois van maken, want er zijn nog zoveel mogelijkheden maar je moet natuurlijk zelf willen om ze te zien, te voelen, te ontdekken....

Door mijn ziekte heb ik geleerd dat je als zieke sterk moet zijn en om jezelf te beschermen ook assertief want anders loopt men zo over je heen.
Doorheen de jaren heb ik vooral geleerd om mezelf te waarderen en graag te zien zoals ik ben en mijn nieuwe "ik" een plaatsje te geven.
Het is natuurlijk makkelijker om op te geven dan om te vechten maar ik ben zo blij dat ik leef.
Door je te focussen op wat je nog wel kan en alternatieven te zoeken voor de dingen die niet meer of moeizaam gaan leer je met vallen en opstaan het leven lief te hebben.
Positief denken en praten is niet genoeg je moet het ZIJN.
Gelukkig zijn hebben we voor een groot stuk zelf in handen en af en toe je eigen grenzen verleggen kan je weer een stuk vooruit helpen.
Elke dag probeer ik te genieten van de kleine dingen die op me afkomen, ik ben blij met de vrienden die op mijn weg gekomen zijn blij voor de mensen die mij hebben leren waarderen en graag zien met mijn beperkingen.

Er kan zoveel in een mensenleven gebeuren maar hoe je er zelf mee omgaat maakt toch een groot verschil, moed houden en nooit opgeven het geeft een mens kracht op zo'n moment.
Ik ben dankbaar voor de kans die ik heb gekregen, voor mijn nieuwe leven...een leven waarin geluk en houden van centraal staat, waar levenslust mijn leven kleur geeft...
Mijn leven heeft dan wel een bocht van 90° gemaakt maar het heeft mij ook héél veel geluk gebracht...
Wat het leven je ook brengt vergeet nooit in jezelf te blijven geloven en weet dat we allemaal in onszelf de kracht hebben om te vechten...x